Η πολιτεία δεν κέρδισε μία, αλλά δύο φορές το στοίχημα του περιορισμού της βίας στις πιο εμβληματικές περιπτώσεις: ούτε η πορεία του Πολυτεχνείου, αλλά ούτε και εκείνη που πραγματοποιήθηκε προ ημερών στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αμαυρώθηκε από βίαια επεισόδια που άλλοτε μετέτρεπαν το κέντρο της Αθήνας σε ανοχύρωτη πόλη. Είναι κάτι που εισέπραξαν ως ήττα οι οπαδοί της βίας, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να απειλήσουν πως θα μετατρέψουν σε Εξάρχεια κάθε γειτονιά της πρωτεύουσας.

Από την άλλη πλευρά ωστόσο η Αστυνομία αμαύρωσε η ίδια το έργο της και την επιχειρησιακή της δεινότητα με τις – έστω και μεμονωμένες – ενέργειες κάποιων μελών της. Ακόμη περισσότερο, αμαύρωσε την εικόνα που πρέπει να έχει κάθε κοινωνία για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ο έλεγχος είναι επομένως αναγκαίος τόσο σε θεσμικό επίπεδο όσο και από τις ανεξάρτητες Αρχές. Η σχετική δέσμευση της πολιτικής ηγεσίας πρέπει να γίνει πράξη.

Η δημοκρατία δίνει μια δύσκολη μάχη απέναντι στη βία. Αντίθετα όμως από τη φασίζουσα βία που δεν απολογείται για τίποτε και σε κανέναν, η δημοκρατία δίνει καθημερινά εξετάσεις απέναντι στον εαυτό της. Και η επιβολή της νομιμότητας προς πάσα κατεύθυνση, όπως και η τιμωρία της ανομίας όπου και αν εκδηλώνεται, είναι μία από τις δύσκολες εξετάσεις της. Η δημοκρατία μας θα πρέπει να περάσει αυτές τις εξετάσεις για να πετύχει την πρώτη της μεγάλη μάχη απέναντι στη βία: αυτήν της ηθικής υπεροχής.