Μαθήματα στρατηγικής

Μπορεί να ήταν μια αντίδραση μπροστά στο σοκ που είχε προκαλέσει το επεισόδιο στα Ιμια εκείνο το ξημέρωμα της 31ης Ιανουαρίου 1996. Μπορεί ακόμη να έπαιξε τον ρόλο της και η κατάσταση πολιτικής ρευστότητας που επικρατούσε, αφού ο Κώστας Σημίτης μόλις είχε αναλάβει πρωθυπουργικά καθήκοντα και υπήρχαν εύλογες αμφιβολίες για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα για τη νέα κυβέρνηση που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπη με τη φωτιά. Η καθημερινότητα μπορεί αργά και ενίοτε βασανιστικά να γεμίζει πληγές το σώμα μιας κυβέρνησης, αλλά ένα εθνικό θέμα είναι ικανό να προκαλέσει ακαριαίο θάνατο. Εκείνη τη νύχτα συνέβησαν πολλά που έχουν παρενέργειες μέχρι σήμερα και προφανώς θα έχουν και στο ορατό μέλλον. Αλλά το πρωινό της επομένης η πολιτική σκηνή δεν φάνηκε να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης και την ιστορικότητα της στιγμής. Η ευκολία με την οποία εκτοξεύονταν κατηγορίες περί «προδοσίας» στη Βουλή, στην αίθουσα της Ολομέλειας, δεν άφηνε περιθώριο για μια συζήτηση ουσίας και, ακόμη περισσότερο, την ανάδειξη μιας επιβεβλημένης εικόνας εθνικής συνεννόησης. Το «ευχαριστώ» του Σημίτη στην κυβέρνηση των ΗΠΑ λοιδορήθηκε και αντιμετωπίστηκε ως ακόμη μία προδοτική υποχώρηση. Μια υπόκλιση υποτελούς στην υπερδύναμη και στον τότε «πλανητάρχη» Μπιλ Κλίντον – που μεσολάβησε για να αποφευχθεί ένας πόλεμος στο Αιγαίο.