Οι μεγάλες πολιτικές συνήθως ξεκινούν από μικρές εμπνεύσεις. Και κυρίως από απρόσμενα γεγονότα, που υποχρεώνουν σε δράση. Ετσι έγινε και με το Ελσίνκι: To 1999, ζήσαμε από κοντά την εμμονή της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην ένταξη της Τουρκίας σε αυτήν, ή τουλάχιστον στην εμμονή της στην έναρξη διαπραγματεύσεων με αυτήν για την ένταξη. Από την άλλη μεριά, ήταν μια διαφορετική Τουρκία, από τη σημερινή, που επιδίωκε την ένταξη urbi et orbi. H ευρωπαϊκή εμμονή ήταν τέτοια ώστε ορισμένα κράτη να χρησιμοποιήσουν το εκβιαστικό επιχείρημα ότι αν η Ελλάδα επέμεινε στην άρνηση να δεχτεί την έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, θα έπρεπε να βρεθεί μια διέξοδος, με την παράκαμψη της ομοφωνίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ