Η γενιά μου ενηλικιώθηκε όταν στον δημόσιο λόγο κυριαρχούσε μια  «ανδροπρεπής» εκδοχή του πολιτικού ρεαλισμού που υποστήριζε, ήδη από τη δεκαετία του ’80, ότι η στρατιωτική αποτροπή αποτελεί την καταλληλότερη συνταγή αντιμετώπισης μιας αναθεωρητικής και «εγγενώς  επιθετικής» Τουρκίας. Αυτή η σχολή σκέψης επέβαλε για τουλάχιστον μια εικοσαετία μια μονοσήμαντη διαχείριση της Τουρκίας, κυρίως στρατιωτικής αποτροπής με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο και την απαγόρευση πολιτικών πρωτοβουλιών στην προοπτική επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή