Ο μεγάλος θυμός*

Τα πρώτα διασωζόμενα και ολοκληρωμένα έργα που γράφτηκαν στην ελληνική γλώσσα είναι η Ιλιάδα και η Οδύσσεια. Θυμόμαστε άραγε ποια είναι η πρώτη λέξη της Ιλιάδας; Η πρώτη επίσημα καταγραμμένη λέξη στα ελληνικά; Η λέξη «μήνις». «Μήνιν άειδε, θεά, Πηληϊάδεω Αχιλήος ουλομένην, η μυρί’ Αχαιοίς άλγε’ έθηκε…». Που στη νεοελληνική απόδοση σημαίνει «Ψάλλε, θεά, τον τρομερό θυμό του Αχιλλέα που έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων…». Η ελληνική γραμματεία λοιπόν αρχίζει με τη λέξη «οργή», «θυμός». Εδώ δεν έχουν, βέβαια, θέση αστειότητες περί εθνικού DNA ή «ριζικού των Ελλήνων». Σαφώς και πρόκειται περί μίας σύμπτωσης που μας επιτρέπει όμως να την αναπαράγουμε με πλησίστιο τον συμβολισμό της. Η πρώτη λέξη του πρώτου ελληνικού κείμενου, η απαρχή του ελληνικού λόγου, είναι το οικόσημο της ψυχοσύνθεσης και της συμπεριφοράς του μέσου Ελληνα. Θυμός ο ελληνικός. Πιο μερακλήδικος και από τον καφέ. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Θυμωμένες μούρες, θυμωμένες μούτες, θυμωμένος λόγος, θυμωμένες γραφές, θυμωμένα νιάτα, θυμωμένες ωριμότητες. Ο θυμός όχι ως φουρτουνιασμένο συναίσθημα αλλά ως τρόπος επικοινωνίας. Ακόμη και όταν οδηγεί στην πόρτα του ψυχοθεραπευτή. «Το πρόβλημα των περισσότερων που έρχονται εδώ» μου έλεγε φίλη η οποία ασχολείται με τα της ψυχικής υγείας «είναι το πώς θα διαχειριστούν τον θυμό τους. Οχι πώς θα θυμώσουν για τα σωστά θέματα με τον σωστό τρόπο. Αυτό δηλαδή που είναι και σημαντικό και υγιές».