«Η Παιδεία έχει μείνει χωρίς κεφάλι και χωρίς πόδια»

Δεν χρειάζεται να ασχολείται κανείς με την πολιτική για να εκτιμά ή και να θαυμάζει ορισμένα πολιτικά πρόσωπα που, αν και η παρουσία τους δεν υπήρξε τόσο παρατεταμένη ώστε να τα θυμούνται οι πάντες, η ανάμνησή τους, και ενώ τα πρόσωπα αυτά είναι εν ζωή να προκαλεί ένα αίσθημα ευφορίας, ότι δηλαδή ο τόπος αυτός κυβερνήθηκε συχνά από ανθρώπους μιας υψηλής και αδιαπραγμάτευτης σοβαρότητας, εντιμότητας και αξιοπρέπειας. Πρόσωπα που σε κάνουν και μελαγχολείς για έναν φυσικό νόμο που θέλει τα πάντα να γίνονται παρελθόν, καθώς θα ήταν ένα ανυπολόγιστο κέρδος για όλους αν παρέμειναν ζωντανές και ανεξίτηλες μαρτυρίες, όπως λόγω χάρη η φωτογραφία της Σύλβας Ακρίτα στη δίκη του «Πατριωτικού Μετώπου», τον Νοέμβριο του 1967. Θα έλεγες πως το βλέμμα της διασχίζει τον χρόνο που πρόκειται αναπόφευκτα να ακολουθήσει καθώς μοιάζει να αναρωτιέται για τη σημασία μιας πράξης αντιστασιακής που, όσο και αν της αναγνωρίσουν οι μελλοντικοί καιροί, ο «δράστης της» δεν παύει να φοβάται ότι είναι δυνατόν να παρερμηνευτεί. Δεν είναι λίγοι όσοι φαντάζονται πως αν δεν είχε υπάρξει ο σύζυγός της, ο πολιτικός, συγγραφέας και δημοσιογράφος Λουκής Ακρίτας η ίδια η Σύλβα Ακρίτα να μην είχε ενδιαφερθεί ή αν μην είχε συμμετάσχει ενεργά στην πολιτική. Ομως η ίδια πιστώνει τόσα στο Λουκή Ακρίτα, όσα και στο οικογενειακό της περιβάλλον.