Οι άδολοι φίλοι

Πρόσφατα έκανα μια διαπίστωση που δεν θα την έκανα πριν χρόνια. Κυκλοφορώντας στην Αθήνα και τη μείζονα Αττική (υποπτεύομαι πως η διαπίστωση θα γινόταν και σε όποια, αστική τουλάχιστον, περιοχή της Ελλάδος) παρατηρεί ακόμη και ο ανυποψίαστος, αδιάφορος ή αφηρημένος περαστικός (πεζός ή εποχούμενος) πόσα κλειστά μαγαζιά, πόσες βιοτεχνίες (αφήνω πόσα εργοστάσια – τα ερείπιά τους σχεδόν κραυγάζουν) είναι κλειστά, κατεβασμένα τα ρολά και τα χαρτιά με το «ενοικιάζεται» ή «πωλείται» από τον ήλιο και τις βροχές ξεθωριασμένα. Είναι, λένε συνεχώς οι αναλυτές της κρίσης, η μεσαία τάξη που έχει σχεδόν εξοντωθεί. Ο ίδιος όμως ευαισθητοποιημένος παρατηρητής διαπιστώνει πως ανοιχτά, ανέπαφα από την κρίση είναι τα ενεχυροδανειστήρια και τα καταστήματα με ζωοτροφές (υποπτεύομαι χωρίς να το έχω διαπιστώσει προσωπικά παρά μόνο στη γειτονιά μου και για τις ανάγκες μου της ζωοφιλίας) πως ανοιχτά είναι και τα ιατρεία μικρών ζώων. Οσον αφορά τα ενεχυροδανειστήρια το πράγμα είναι αυτονόητο. Χιλιάδες συμπολίτες σ’ αυτή τη φουρτούνα, το οικονομικό τσουνάμι, που περάσαμε και ακόμη διαρκεί, αντιμετώπισαν τις ανάγκες της βιοτικής εκποιώντας τιμαλφή, χαλιά, χαλκώματα, ακόμη και ενδύματα που κάποτε φορέθηκαν σε τελετές, γιορτές και πένθη (νυφικά, σμόκιν, μεταξωτές μπλεζέρες, εκδρομική σκευή, ακόμη και κατάλοιπα εποχών πολέμου όπως αντιασφυξιογόνες μάσκες ή αλεξίσφαιρα γιλέκα και κράνη).