Στα δημοκρατικά καθεστώτα, τη λύση στα πολιτικά αδιέξοδα δίνουν οι εκλογές. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η λαϊκή ετυμηγορία είναι πάντοτε «σοφή». Το αποτέλεσμα της κάλπης μπορεί να οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα, τα οποία μάλιστα εκφεύγουν των ορίων της πολιτικής.

Δεν χρειάζεται να είναι μάντης κανείς για να προβλέψει πως η Βρετανία θα βρεθεί σύντομα αντιμέτωπη με μια σειρά από αδιέξοδα. Σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή για τη χώρα τους, οι βρετανοί πολίτες ανέθεσαν τις τύχες τους σε έναν πολιτικό που αντιλαμβάνεται την πολιτική περισσότερο ως προσωπικό παιχνίδι και μάλλον καθόλου ως άσκηση εξουσίας υπέρ του κοινού συμφέροντος.

Είναι ο ίδιος που από τη θέση του ισχυρού πλέον πρωθυπουργού μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης θα συνεχίσει να βλέπει το δέντρο του Brexit και να χάνει ολόκληρο το δάσος: τις φυγόκεντρες δυνάμεις που θα προκαλέσει στη χώρα η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ενωση με έναν τρόπο που δεν λαμβάνει υπόψη του τις ανησυχίες πολλών κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου – από τους Σκωτσέζους έως τους πολλούς οπαδούς της παραμονής στο μητροπολιτικό Λονδίνο.

Το πρόβλημα, με λίγα λόγια, είναι η επιδίωξη ενός Brexit για το Brexit. Και είναι ένα πρόβλημα, οι επιπτώσεις του οποίου είναι βέβαιο πως δεν θα αφήσουν αδιάφορη τη Γηραιά Ηπειρο. Τα απόνερα του βρετανικού αδιεξόδου, ή των πολλών αδιεξόδων, θα φτάσουν στην ηπειρωτική Ευρώπη. Δεν θα πρέπει όμως να προκαλέσουν (και άλλα) ευρωπαϊκά αδιέξοδα. Το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να βγει από αυτήν την περιπέτεια ακόμη και σακατεμένο. Η Ενωμένη Ευρώπη όμως θα πρέπει να βγει πιο ισχυρή.