Πολλές χώρες διεκδικούν εξαιρετισμό αλλά εμείς τον δικαιούμαστε. Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που κάθε χρόνο θυμάται ένα τυχαίο έγκλημα και παίρνει εκδίκηση στους δρόμους. Φαρ Γουέστ, βεντέτες, άχτι μανιάτικο. Πριν από έντεκα χρόνια ένας αστυνομικός σκότωσε έναν έφηβο: το γεγονός θα έπρεπε να αφορά την οικογένεια του εφήβου, την οικογένεια του δράστη και πιθανώς την υπηρεσία του αστυνομικού – ο οποίος, σε περιβάλλον εξαλλοσύνης και οχλοκρατίας, δικάστηκε και εξέτισε την ποινή του συμφώνως προς τον νόμο. Για κακή τύχη όλων μας το παιδί που έχασε τη ζωή του είχε επαφές και φιλίες στον αναρχικό χώρο· γι’ αυτό άλλωστε προκάλεσε τον αστυνομικό όπως τον προκάλεσε και επακολούθησε ό,τι επακολούθησε. Αν ο αστυνομικός είχε σκοτώσει ένα παιδί μιας φερ’ ειπείν δεξιάς οικογένειας, δεν θα θυμόμασταν το φονικό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή