Ενδυμασία εσπερίδος

Οι πατεράδες μας μπορεί να ήτανε φτωχοί άνθρωποι, τότε, το ’60, αλλά όταν πήγαιναν στην εκκλησία για γάμο, για βαφτίσια ή σε καμιά επίσκεψη πλένονταν από πριν επίμονα, ξυρίζονταν επιμελώς με μεταχειρισμένο Ζιλέτ, φορούσαν τα καλά τους ρούχα (ένα κοστούμι παλιό όλο κι όλο), γραβατούλα, καθαρό πουκάμισο και γυάλιζαν σχολαστικά τα παπούτσια τους με τζιλά. Να είναι κύριοι. Αξιοπρεπείς. Το παρατηρούσα αυτό, τότε, με συγκίνηση να συμβαίνει σε όλη τη γειτονιά. Είχανε αυτοσεβασμό οι άνθρωποι και θέλανε, παρότι φτωχοί, να δείχνουνε αλλά και να εμπνέουν τον σεβασμό. Η τσάκιση στο παντελόνι ήταν άψογη και το πουκάμισο, κόκαλο. Παρά τη λειψή τους μόρφωση, αυτό το καταλάβαιναν: ότι δεν μπορούνε να πάνε σε επίσημο μέρος ντυμένοι προσβλητικά, να σκανδαλίσουν τους άλλους σε σοβαρές στιγμές.