Σφριγηλή παρακμή

Το σκληρότερο πολιτικό νόμισμα παραμένει το επίδομα; Η ευεργετική εξαίρεση από μια γενική και δυσάρεστη υποχρέωση; Ο διορισμός; Η προσφορά στον πολίτη, υπηρεσιών «μέσου»; Μ’ αυτό το σκληρά συναλλακτικό τρόπο επιβεβαιώνεται (και επιβιώνει) ο πολιτικός; Ετσι κερδίζονται εκλογές; Με οικονομικό, ιδιωφελές ζάπινγκ; «Φύγε εσύ, έλα εσύ»; Και τότε, πώς εξηγούνται μεγάλες λαϊκές συσπειρώσεις που ακουμπούν σε μια μορφή ιδεολογίας, ή έστω σε κάτι άυλο, όπως ο εθνικός εγωισμός; Π.χ. συσπειρώσεις και συνομαδώσεις για το «μακεδονικό», ή μεγάλη αποδοχή εννοιών όπως η «Τάξη», η «ασφάλεια» κ.λπ. ακόμα και σε περιοχές που δεν έχουν την παραμικρή «αταξία» ή επεισόδια παραβατικότητας; Πώς εξηγείται η παράλληλη ύπαρξη, εξαιρετικά ωφελιμιστικών και μετρήσιμων (στην τσέπη) επιλογών, όπως η χρηματοδότηση ομάδων πολιτών εκ μέρους του κράτους και εξαιρετικά άυλων επιλογών, όπως η συσπείρωση σε αφηρημένες έννοιες π.χ. «θρησκεία», «εθιμική παράδοση» κ.λπ.; Ή αλλιώς: έχει διδαχθεί, διαμορφωθεί ο πολίτης ως ο χρησιμοθήρας που αναζητά άλλοθι στην περιοχή του Υψηλού, του ιδανικού; Ολη μέρα εξερευνά την τεμπέλα τύχη στο τυχερό παιχνίδι και το προποτζίδικο, ενώ παράλληλα μεγαλοπιάνεται στο σύμπαν ενός καφενειακού ηρωισμού; «Να τους καταρρίψουμε » (τους Τούρκους). «Να τους στείλουμε από κει που ήρθαν» (τους πρόσφυγες), «α ρε και νάμουνα εγώ» (πρωθυπουργός, εννοεί). Ρωτά τους τουριστικούς δημοσιογράφους «Τι λένε για μας εκεί – στην ξένη χώρα;», «μας αγαπάνε, μόλις ακούσουν Ελληνας, κάνουν χαρές μεγάλες» κ.λπ. Πριν από μερικά χρόνια (προ κρίσης) το 2004 στη μεγάλη και πολύνεκρη καταστροφή με το τσουνάμι στον Ινδικό ωκεανό, βγήκαμε, οι Ελληνες, από τους πρώτους παγκοσμίως, στη συνδρομή και τη βοήθεια. Ενας αγώνας μεγαλομανούς αρωγής , έβαζε την Ελλάδα επιτέλους σε ένα χάρτη πρωτοπόρων. Πρώτοι στη συμπόνια. Υπερέχοντες στην ιστορία, στη στρατιωτική ισχύ, στην εξυπνάδα, στην αποδοχή και στη συμπόνια. Λίγα χρόνια αργότερα το 2007 στη μεγάλη πυρκαγιά στην Ηλεία, έπεφταν στα τριχίλιαρα της τότε κυβέρνησης του Καραμανλή, εκτός από τους πράγματι πληγέντες και πάμπολλα λαμόγια, μεταμφιεσμένα σε πληγέντες. Υλική καθήλωση και μεγαλομανία. Οψεις, τάσεις, καθηλώσεις. Αυτή η διπλή εφαρμογή «δικαίου», αυτή η διπλή λαϊκή κοσμοθέαση παράγει πολιτική; Μη χαρούμε. Ούτε εδώ είμαστε πρώτοι. Δεν έχουμε το μονοπώλιο της μεγαλομανούς ευτέλειας. Οι Βρετανοί ψήφισαν στην τούρλα του Σαββάτου Brexit θεωρώντας ότι ανακτούν ένα στοιχείο συμβολικής υπεροχής που ερειπώνεται για πολλές δεκαετίες. Η κατάρρευση της αποικιοκρατικής υπερδύναμης στα μέσα του 20ου αιώνα, δεν βρήκε ποτέ υποκατάστατο. Προχθές, παγιδευμένοι στην τεράστια λαϊκιστική απλούστευση, επικύρωσαν με τα αποτελέσματα των εκλογών όχι μόνο την έξοδο, αλλά τη μονιμοποίηση στην επιφάνεια, πολιτικών ζογκλέρ.