Τους πρώτους μήνες μετά το πέρας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, προτού ενσκήψει η αντικομμουνιστική μαζική υστερία, από άκρου εις άκρον των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής επικρατούσε η αντιναζιστική αντίστοιχη. Τόσο η αντιναζιστική όσο και η αντικομμουνιστική μαζική υστερία (καθώς και η αντιτρομοκρατική που θα προκύψει πολλά χρόνια αργότερα) δεν ήταν παράλογες, εδράζονταν σε πραγματικές απειλές, αλλά η δημοτικότητά τους ήταν ψυχογενής μάλλον παρά ορθολογική. Μπορεί να υπήρχαν φιλοναζιστικοί και, κατόπιν, φιλοκομμουνιστικοί και φιλοτρομοκρατικοί πυρήνες στο έδαφος των ΗΠΑ, έτοιμοι να συντονιστούν και να δράσουν με κάθε είδους σαμποτάζ, αλλά σε καμία περίπτωση ο αριθμός τους και η επιχειρησιακή τους ικανότητα δεν δικαιολογούσαν το μέγεθος της υστερίας. Οπως θα λέγαμε σήμερα, η αντίδραση/απάντηση της κοινής γνώμης παραήταν ασύμμετρη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή