Ηταν τα χρόνια της χαμένης αθωότητας. Ξυπνώντας από το πάρτι με βαρύ χανγκόβερ, η Ελλάδα του 2010 δεν μπορούσε να βρει χρηματοδότηση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου – παρά μόνο με δυσβάστακτα υψηλά επιτόκια. Η επόμενη ημέρα περιείχε τις ντιρεκτίβες της τρόικας, διαρθρωτικά μέτρα (που έμεναν στα χαρτιά), την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και ένα διχαστικό κλίμα, όπου η συχνότερη κατηγορία ξεκινούσε με τη λέξη «γερμανοτσολιάδες». Το πρώτο Μνημόνιο έφερε το δεύτερο (2012) για να φτάσουμε στο πρώτη φορά Αριστερά του 2015. Οι μορφωμένοι και καταρτισμένοι νέοι της εποχής, που είχαν ενηλικιωθεί με την παραμυθία των χαμηλών επιτοκίων, του φθηνού τραπεζικού δανεισμού και της αυξημένης εγχώριας ζήτησης, αναζήτησαν μια θέση στον χάρτη της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, έκαναν χρήση του σημαντικότερου προνομίου που παρέχει το ευρωπαϊκό κεκτημένο από συστάσεώς του: την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών, φοιτητών και εργαζομένων εντός της Ενωσης. Είναι, λοιπόν, κι αυτό ζήτημα οπτικής: το περίφημο brain drain μπορεί να ταιριάζει γάντι σε πολιτικές καμπάνιες, αλλά φορτίζεται με αρνητικές παραδηλώσεις υπέρ το δέον.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή