Αλλοτε σκληρός και αγέλαστος, με πέτρινη καρδιά τόσο ώστε να είναι ικανός να σκοτώσει εν ψυχρώ έναν άνθρωπο πετώντας τον σαν σακί από την ταράτσα ενός κτιρίου στο αστυνομικό δράμα «Ο νόμος του Μπρονξ» (1981) αλλά την ίδια ώρα τρυφερός, νροπαλός και αμήχανος μπροστά στη δυναμική προσωπικότητα της Σερ ως υποψήφιος σύζυγός της στο «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού» (1987). Ο ορισμός του «καρατερίστα ηθοποιού», ο Ντάνι Αϊέλο που πέθανε την περασμένη Παρασκευή στο Νιου Τζέρσεϊ σε ηλικία 86 ετών, ήταν ένα από τα πιο χαρακτηριστικα πρόσωπα του αμερικανικού κινηματογράφου των δεκαετιών του 1970, του 1980 και του 1990.

Ξεκίνησε από το θέατρο κι σιγά σιγά εισχώρησε στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η πρώτη του ταινία, ένα πέρασμα περισσότερο, είναι το αθλητικό δράμα «Bang the drum slowly» (1973) και ένα χρόνο αργότερα ο Αϊέλο βρισκόταν ανάμεσα στους δεκάδες ηθοποιούς (γνωστούς και μη) που πέρασαν από το αριστούργημα του Φράνσις Κόπολα «Ο νονός μέρος 2». Μέχρι τον θάνατό του ο Αϊέλο είχε παίξει σε περισσότερες από 100 ταινίες, ανάμεσα στις οποίες δύο του Γούντι Αλεν, τις «Μέρες ραδιοφώνου» και «Το πορφυρό ρόδο του Καΐρου» (ήταν ο βάναυσος σύζυγος της ονειροπόλας Μία Φάροου). Θα τον δούμε επίσης στο κύκνειο άσμα του Σέρτζιο Λεόνε «Κάποτε στην Αμερική» (εκεί μάλιστα ο ήρωάς του, ένας αστυνομικός, λεγόταν επίσης Αϊέλο) όπως και στο «Ρούμπι» όπου σε μια αποτυχημένη προσπάθειά του να «πιάσει» ως πρωταγωνιστής μεγάλης ταινίας, υποδύθηκε τον Τζακ Ρούμπι δολοφόνο του δολοφόνου του Τζον Φ. Κένεντι, Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ.

Αν η υποψηφιότητα για Οσκαρ σημαίνει το παν για την καριέρα ενός ηθοποιού, ο Αϊέλο έφτασε ως εκεί χάρη στον Σπάικ Λι και τον ρόλο του ιδιοκτήτη της πιτσαρίας στο «Κάνε το σωστό» (1989), το αντιρατσιστικό δράμα του Λι που τοποθέτησε τον Λι στον χάρτη των μεγάλων σκηνοθετών του αμερικανικού κινηματογράφου. Η ερμηνεία του Αϊέλο τον έφερε στην πεντάδα των υποψήφιων για το Οσκαρ β’ ανδρικού ρόλου, βραβείο που τελικά έχασε από τον Ντενζέλ Γουόσινγκτον για το «Γκλόρι: Ο δρόμος για τη δόξα».