Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν ο Αλέξανδρος Σαμαράς ξεκινά τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική στη Μεταπτυχιακή Σχολή Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Harvard, η Μοντέρνα αρχιτεκτονική βρίσκεται στην ύστερη φάση της, με κυρίαρχες τάσεις τη στρουκτουραλιστική και τη νεο-μπρουταλιστική. Την ίδια στιγμή, σημαντικά βιβλία που δημοσιεύονται την περίοδο αυτή, όπως αυτά των Aldo Rossi, Robert Venturi και Colin Rowe, εγκαινιάζουν την περίοδο που ονομάζουμε Μεταμοντέρνα, στην οποία τα θέσφατα του Μοντέρνου Κινήματος αμφισβητούνται. Η Μοντέρνα πίστη στην ιστορική τομή, την α-συνέχεια με την Ιστορία και τα δημιουργήματά της, αντικαθίσταται από πιο ευέλικτες προσεγγίσεις στο παρελθόν και την παράδοση, στη διευρυμένη της έννοια, ως ένα σύνολο αρχών και στοιχείων που αξίζουν να «παραδοθούν» από τη μια γενιά στην άλλη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή