Οταν για πρώτη φορά σε συνέλευση δικαστικής ένωσης, μίλησα ως νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΔΣΑ για προσπάθεια, διαχρονικά, κομματικοποίησης της Δικαιοσύνης με παροχές και διορισμούς μετά τη συνταξιοδότησή τους, ανέμενα ότι κάποιος από τους παρευρισκομένους υπουργούς, εκπροσώπους κομμάτων και ανώτατους δικαστικούς, θα εξανίστατο και θα διαμαρτύρετο, έστω με την έκφραση του προσώπου του. Μάταια αναζήτησα στην αίθουσα δείγματα δυσαρέσκειας ή αμηχανίας, αντίθετα διαπίστωσα μια ψύχραιμη, φλεγματική αντιμετώπιση, που νόμιζα προς στιγμήν, ότι γίναμε Αγγλοι. Θεώρησα, περαιτέρω, ότι κάποιο σχόλιο, κάποια συζήτηση θα υπάρξει στη συνέχεια, σχετικά μ’ αυτό που για μένα τον αφελή, ήταν (φάνταζε) περίπου έγκλημα καθοσίωσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή