Η πολιτική φαρμάκου είναι μια υπόθεση με πολλές πτυχές και τεχνικού χαρακτήρα λεπτομέρειες που συνήθως είναι δυσνόητες για τους μη ειδικούς, καθιστώντας την επιρρεπή σε απλουστευτικές προσεγγίσεις και, συχνά, σε λαϊκιστικού τύπου ρητορική. Είναι αλήθεια λοιπόν ότι σε όλη τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων, επειδή ακριβώς προηγήθηκε μια δεκαετία ασυδοσίας και αναιτιολόγητης έκρηξης της φαρμακευτικής δαπάνης, επιβλήθηκε ένα ανελαστικό πλαίσιο στην τιμολόγηση και αποζημίωση των φαρμάκων στην Ελλάδα που οδήγησε σε στρεβλώσεις και, κυρίως, σε επιβαρύνσεις των πολιτών. Είναι αλήθεια επίσης ότι εντός του Μνημονίου καταφέραμε, χάρις στην «άτυπη τριμερή χρηματοδότηση» του συστήματος (Κράτος + ΕΟΠΥΥ -Φαρμακοβιομηχανία – Πολίτες), να διασφαλίσουμε το μείζον: την καθολική και ισότιμη κάλυψη των φαρμακευτικών αναγκών της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων των ανασφάλιστων πολιτών, χωρίς να υπάρξει πρόβλημα στην πρόσβαση των ασθενών στις καινοτόμες και ακριβές θεραπείες. Η εγγυημένη πρόσβαση όλων των πολιτών στα φάρμακα και μάλιστα για το 1/3 των ανασφάλιστων με μηδενική συμμετοχή βάσει εισοδηματικών κριτηρίων, ήταν μια κρίσιμη παρέμβαση κοινωνικής συνοχής, αξιοπρέπειας και μείωσης υγειονομικών ανισοτήτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή