Η κόλαση των παιδιών

Οταν, στην εφηβεία μας, διαβάζαμε την «Κόλαση των παιδιών», μια συλλογή αφηγημάτων της Λιλίκας Νάκου από την περίοδο της Κατοχής (το 1942 που η «Ελενίτσα» – συμπεριλαμβάνεται στη νεοεκδοθείσα ανθολογία του Θανάση Νιάρχου «…των δακρύων» – δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα της Λωζάνης» έγινε έρανος για τα παιδιά της Ελλάδας) πιστεύαμε, αφελώς, ότι αυτά δεν θα συνέβαιναν ποτέ ξανά στη χώρα μας. Οτι στον «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» που μας έταξαν δεν θα υπήρχαν παιδιά που πεθαίνουν από το κρύο ή που ξεψυχούν μπροστά σε ένα πιάτο με «τηγανιτές πατατίτσες». Πού να ξέραμε οι ανόητοι ότι τη νέα χιλιετία, παιδιά της προσχολικής ηλικίας θα χτυπούσαν το κεφάλι τους στον τοίχο για να αυτοκτονήσουν, θα ξερίζωναν τα μαλλιά τους ή θα αυτοτραυματίζονταν. Οχι κάπου μακριά, σε μια άλλη ήπειρο αλλά στο σπίτι μας, στην αυλή μας.