Πρόσφατα επισκέφθηκα τον καταυλισμό προσφύγων στη Μόρια. Είδα χιλιάδες ανθρώπους να ζουν σε άθλιες συνθήκες, συνωστισμένοι σε μικρούς χώρους με ελάχιστους κανόνες υγιεινής. Και πέραν του καταυλισμού, είδα το χάος, με αυτοσχέδιες τέντες και σωρούς σκουπιδιών. Μίλησα μαζί τους αλλά και με εκείνους που προσπαθούν να βοηθήσουν. Δικηγόρους, γιατρούς, φοιτητές, μηχανικούς – που έχουν έρθει από παντού και προσπαθούν να βοηθήσουν, από την προάσπιση των βασικών δικαιωμάτων έως την κάλυψη των βασικών αναγκών. Αισθάνθηκα ανήμπορος όταν με ρώτησαν ποιο είναι το σχέδιο. Αρχικά σκέφθηκα να τους περιγράψω πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Κομισιόν, το Ευρωκοινοβούλιο, το γιατί τα κράτη-μέλη δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια διαπραγματευτική προσέγγιση – αλλά μετά σταμάτησα. Με ρωτούσαν στο όνομα του παιδιού που πέθανε την περασμένη εβδομάδα από πυρετό χωρίς να λάβει ιατρική φροντίδα, στο όνομα των 1.200 ασυνόδευτων παιδιών που κοιμούνται κάτω από τις ελιές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή