Λαγουδότρυπες

Η φίλη μένει στα Εξάρχεια. Από την αρχή της δεκαετίας του 1980, τότε που εγκαταστάθηκε, φοιτήτρια ακόμη, στην περιοχή. Εκεί ωρίμασε, εκεί απέκτησε συνείδηση του κόσμου, εκεί διαμόρφωσε την πολιτική της ταυτότητα, εκεί ερωτεύτηκε, δούλεψε, εκεί ξενύχτησε, εκεί ήπιε, μέθυσε, διασκέδασε. Από την εποχή της Ιντριγκας και του Νταντά, θρυλικών μπαρ της εποχής. Ποτέ δεν θέλησε να μετακινηθεί. «Εξαρχιώτισσα» κατ’ επιλογήν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, έστω και με τους αβασάνιστους αστικούς συνειρμούς. Κι εκεί παραμένει έως σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ως «ελεύθερη πολιορκημένη» μέσα στο ίδιο της το σπίτι, ως πολίτις μιας απόλυτα δυστοπικής περιοχής. Χωρίς υποκαταστήματα τραπεζών, χωρίς – ουσιαστικά – μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς δυνατότητα πρόσβασης της Πυροσβετικής αν, για παράδειγμα, «πάρουν φωτιά τα μπατζάκια της» ή η μητέρα της εγκλωβιστεί στο ασανσέρ, χωρίς να είναι βέβαιη ότι, σε περίπτωση έκτακτου περιστατικού, θα φτάσει έγκαιρα στην πόρτα της πολυκατοικίας της κάποιο ασθενοφόρο. «Κορίτσι της δεκαετίας του 1980», από αυτά που έσπασαν – αθόρυβα και με προσωπικό κόστος – τα στερεότυπα, η φίλη δεν έκανε οικογένεια. Ο γιος της αδελφής της, εφηβάκι σήμερα, είναι σαν δικό της παιδί. Μένουν άλλωστε σε διπλανά διαμερίσματα. Το παράπονο του πιτσιρικά που έχει δεκεμβριάτικα την ονομαστική του γιορτή είναι ότι δεν θυμάται πια την τελευταία φορά που τη γιόρτασε χωρίς άγχος. Χωρίς να αναρωτιέται πόσοι θα καταφέρουν να φτάσουν, χωρίς «να μετρά κρότους και λάμψεις» πίσω από την κουρτίνα, χωρίς να τρέχει σαν σίφουνας να ανοίξει από το θυροτήλεφωνο για να μην αφήσει τον καλεσμένο που έκανε την αποκοτιά να μείνει έστω και ένα δευτερόλεπτο παραπάνω εκτεθειμένος στον εξαρχιώτικο «αέρα αντίστασης». Φέτος ο ανιψιός γιόρτασε με λιγότερο – σχεδόν καθόλου – άγχος τη γιορτή του. Εχει τόση σημασία η γιορτή ενός εφήβου; Εχει τόση σημασία ένα χριστουγεννιάτικο δεντράκι στην πλατεία Εξαρχείων; Ναι, έχει, ακόμη κι αν είναι καμμένο. Για να μην αισθάνονται όσοι μένουν εκεί αποσυνάγωγοι. Και ύστερα από μια βόλτα στη χριστουγεννιάτικη Αθήνα να νομίζουν ότι ξαναμπαίνουν στις λαγουδότρυπές τους.