Τύχη αγαθή ήταν που γνώρισα τον Γιάννη Μόραλη πριν σαράντα χρόνια περίπου. Και λέγοντας γνώρισα, θέλω να πω, ότι είδα κατ’ όψιν κάποιον που ήξερα ως σπουδαίο ζωγράφο, κάποιον που θαύμαζα, κάποιον που του άρεσε να δηλώνει Πρεβεζάνος, χωρίς να είναι και Πρεβεζάνος, όπως είμαι εγώ. Τότε, εκείνη τη μέρα – ήταν ένα απόγευμα του Οκτωβρίου και αυτός είχε επιστρέψει, όπως συνήθιζε, από την αγαπημένη Αίγινα της άνοιξης και του καλοκαιριού – τον γνώρισα ως γιατρός και έκτοτε έγινα ο γιατρός του και με την πάροδο των ετών και φίλος του, στενός φίλος του, θέλω να πιστεύω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή