Με χωρίς κανονικότητα

Θυμάμαι κάτι μέρες που νομίζαμε πως όταν τελειώσει η κρίση, η δημοσιονομική κρίση, η μνημονιακή εξαίρεση, τότε θα αρχίσουν σιγά σιγά να αμβλύνονται τα προβλήματά μας. Ομως τελικά, όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται πως η επίδραση στην τσέπη, η οικονομική ανασφάλεια, είναι μονάχα η επιφάνεια. Μια επιφάνεια πολύ σημαντική, που λειτουργούσε τελικά σαν ένα προστατευτικό μονωτικό στρώμα στην κοινωνία. Η επιφάνεια αυτή ήταν η ανάπτυξη, η προοπτική, μια κοινωνία που μεγάλα μέρη της μπορούσαν να κάνουν σχέδια για το μέλλον τους. Η ευμάρεια, η ασφάλεια, αυτά συγκρατούσαν από κάτω όλες τις αδυναμίες μας και με το που φθάρηκε η μόνωση αυτή, βγήκαν στην επιφάνεια φουσκωμένα, σαν την υγρασία που περνάει τον τοίχο στα σκοτεινά ντουλάπια της κουζίνας. Εχει καταντήσει πολυτέλεια ο μεσαίος δρόμος, είναι ύποπτος όσο και το να μην ανήκεις, γι’ αυτό η κάθε άποψη πρέπει να συνοδεύεται από ένα σημείωμα αποποίησης οποιουδήποτε συσχετισμού με την τάδε ή δείνα πολιτική δύναμη. Πρέπει να είσαι με τον έναν ή με τον άλλον, αφού οι αναλογίες είναι πια πολεμικές και το να μην είσαι με τη μια πλευρά της πολιτικής πόλωσης ή με την άλλη, παρομοιάζεται με τη στάση του Τσαμπερλέιν μπροστά στην προοπτική της ναζιστικής επέλασης. Στη ροή και τη διάχυση της πληροφορίας δε, κατισχύει η παραλυτική δύναμη της πόλωσης και μια αίσθηση ανωτερότητας μέσω του ετεροπροσδιορισμού. Κάτι που εξυπηρέτησε συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις τα προηγούμενα χρόνια και τώρα απλώς στρέφεται αργά και ύπουλα εναντίον όλων, των ευεργετηθέντων συμπεριλαμβανομένων.