Πόσων ετών να ήμασταν όταν τους πρωτοδιαβάσαμε; Εκεί, στην εφηβεία. Και ντάλα μεταπολίτευση. Στον Τζορτζ Οργουελ και στον Ρέι Μπράντμπερι αναφέρομαι. Από αλλού και με διαφορετικό τρόπο και εκφραστικά μέσα ο καθένας (προσωπικά, θεωρούσα πάντα και με απόσταση κορυφαίο τον «θείο» Τζορτζ) μας εξοικείωσαν με αυτό που άλλοι το λένε πολιτική επιστημονική φαντασία και άλλοι δυστοπική μυθιστοριογραφία. Στο «Φαρενάιτ 451» του Μπράντμπερι έκαιγαν βιβλία. Στο «1984» του Οργουελ το κόμμα καθιέρωνε τη «νέα ομιλία», δηλαδή μια άλλη ερμηνεία των λέξεων ούτως ώστε, μέσω της «γλωσσοκάθαρσης», να νοθευτεί και να δεσμευτεί η ελευθερία της σκέψης. Εντάξει, σε εμάς φαίνονταν μαγικά και επαναστατικά όλα αυτά τότε. Αν μας δίδασκαν εις βάθος τον Θουκυδίδη ή αν τον μελετούσαμε πιο επισταμένα εμείς (που τότε τον σνομπάραμε ελαφρώς ως «ελληνικουριά») θα διαπιστώναμε ότι πριν από δυόμισι χιλιάδες τα ίδια ακριβώς, περί αλλοίωσης της ερμηνείας των λέξεων έλεγε και ο αθηναίος ιστορικός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή