«Στη μελαγχολική ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’50 στις θεσσαλικές πόλεις, για άτομα της δικής μου ευαισθησίας, υπήρχαν δύο επιλογές: Ή θα βούλιαζες μέσα στην κατάθλιψη και στην αδράνεια, ή θα οπλιζόσουνα με δύναμη για κάτι δημιουργικό». Αυτό σημείωνε στο βιβλίο της «Ο μύθος μιας χορωδίας» (εκδόσεις Προσκήνιο) η σπουδαία μαέστρος Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, η οποία έφυγε το περασμένο Σάββατο από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. Η ανήσυχη και πρωτοπόρος για την εποχή της καλλιτέχνις γεννήθηκε το 1928 στον Βόλο. Από νωρίς έδειξε την κλίση της στη μουσική κι έτσι άρχισε μαθήματα πιάνου στο ωδείο της πόλης. Συνέχισε τις σπουδές της στην Αθήνα, όπου έλαβε δίπλωμα πιάνου και ανώτερων θεωρητικών από το Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη. Ο εμβληματικός συνθέτης, το 1952, της εμπιστεύεται τη διεύθυνση και την αναδιοργάνωση του παραρτήματος του Εθνικού Ωδείου Τρικάλων. Εχοντας ιδιαίτερη αγάπη στο χορωδιακό τραγούδι, δημιουργεί παιδικές και μεικτές χορωδίες. Ετσι γεννιέται η Χορωδία Τρικάλων, η οποία γίνεται γνωστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σημείο καμπής στην πορεία της είναι οι χορωδιακές διασκευές σε τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Ετσι άρχισε να δημιουργείται ο μύθος του φωνητικού συνόλου υπό την καθοδήγηση της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου. Το 1966 η αρχιμουσικός εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου καθ’ όλη τη διάρκεια της χούντας σταματά κάθε δραστηριότητα. Δεν έπαψε όμως να εργάζεται, μελοποιώντας έργα σπουδαίων ποιητών, τα οποία ηχογραφεί στη Μεταπολίτευση: «Ελεύθερη πολιορκημένοι» του Πάνου Παναγιωτούνη, «Αδούλωτη» της Ελλης Παπαδημητρίου, «Ασμα Ασμάτων» σε μεταγραφή Γιώργου Σεφέρη, «Πρελούδια» του Νικηφόρου Βρεττάκου, «Πόλεμος και Ειρήνη» του Γιάννη Ρίτσου και το ορχηστρικό «Καημοί στη γειτονιά».