Η αίσθηση του εξαιρετισμού της Ελλάδας, ως μιας χώρας μοναδικής στο παγκόσμιο στερέωμα με όρους ιστορικούς και πολιτισμικούς, έχει και μία κατοπτρική εκδοχή της, αυτή του ανάδελφου έθνους. Αυτά τα δύο στοιχεία της πολιτικής μας κουλτούρας λειτουργούν στο πλαίσιο μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας για τη μοναξιά της χώρας, με αποτέλεσμα η συνεισφορά ξένων χωρών σε σημαντικές στιγμές της Ελλάδας να μη θεωρείται όσο κρίσιμη επί της ουσίας ήταν. Το αντίθετο συμβαίνει με την επίρριψη των ευθυνών στους ξένους για όλα τα μεγάλα δεινά της Ελλάδας. Σε αυτή τη λογική οι ξένοι είναι αυτοί που διχάζουν τους Ελληνες κατά τη διάρκεια του αγώνα της ανεξαρτησίας και όχι αυτοί που με τη Ναυμαχία στο Ναβαρίνο κρίνουν καταλυτικά την επιτυχή ολοκλήρωση της επανάστασης. Οι Αγγλοι είναι αυτοί που οδηγούν τους Ελληνες στον Εμφύλιο Πόλεμο από το 1944 και όχι αυτοί που υποστήριξαν κρίσιμα την εθνική αντίσταση και οργάνωσαν το σαμποτάζ στο Γοργοπόταμο. Ενα πρώτο λοιπόν συμπέρασμα είναι πως σε έναν βαθμό αισθανόμαστε πως είμαστε μόνοι και σε έναν δεύτερο θέλουμε να είμαστε μόνοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή