Οταν τον περασμένο Απρίλιο έβλεπα τα στιγμιότυπα με εκατοντάδες ανθρώπους – όλων των ηλικιών, όλων των «χρωμάτων» και όλων των αναφορών – να προσεύχονται συντετριμμένοι και γονατιστοί απέναντι από τη φλεγόμενη Νοτρ Νταμ θυμήθηκα το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς «Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια». Συγκεκριμένα τον υπότιτλο όπου λέει «Δεν πιστεύω στον θεό αλλά μου λείπει». Το να είσαι άθεος, είναι μία επιλογή ακριβώς όπως το να είσαι θρησκευόμενος νεορθόδοξος ή βουδιστής. Οι κατά συνείδηση άθεοι όμως (δεν μιλάμε για μεγαλοπαλικάρια και μεγαλοκοπέλες που ανακάλυψαν την πυρίτιδα του ψευτοπροοδευτισμού στο να βρίζουν παπάδες) υποκλίνονται στην πίστη των άλλων. Δεν την απαξιώνουν. Διαφορετικά, δεν θα τους γοήτευε, για παράδειγμα, το μεγαλείο της γραφής του Ντοστογιέφσκι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή