Τα ταξίδια του Πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών στην Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μέση Ανατολή, καθώς και οι φιλελληνικές και φιλοκυπριακές θέσεις τόσο της ΕΕ όσο και μεμονωμένων χωρών όπως η Γαλλία και η Ιταλία, δείχνουν ότι δεν είμαστε μόνοι απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, ήδη από την εποχή της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, δεν έχουμε υπάρξει ποτέ μόνοι. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η κρίση των Ιμίων και η καταλυτική παρέμβαση των ΗΠΑ για την εκτόνωσή της.

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές έχουμε την τάση να υποτιμάμε την ξένη βοήθεια ή ακόμη και να αντιστρέφουμε τη σημασία της. Στις πρώτες δεκαετίες μετά τη Μεταπολίτευση, μάλιστα, καλλιεργούσαμε και μια κουλτούρα του αδυνάτου ή του αδικημένου, που συνοδευόταν από εσωστρέφεια, ξενοφοβία και συνωμοσιολογία. Αλλά έκτοτε η χώρα έχει σταθεροποιηθεί, έχει ενισχύσει τις συμμαχίες της και έχει εδραιωθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Η Τουρκία, αντιθέτως, έχει απομονωθεί.

Οπως τονίζεται λοιπόν και στο δισέλιδο αφιέρωμα που δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», η «εθνική μοναξιά» είναι ένας μεγάλος μύθος. Η Αμερική του Τραμπ βέβαια είναι πολωμένη και ο ένοικος του Λευκού Οίκου απρόβλεπτος. Η Ευρώπη χαρακτηρίζεται και αυτή από ανακολουθίες και ατολμίες. Η ελληνική διπλωματία βρίσκεται λοιπόν απέναντι σε σοβαρές προκλήσεις. Πρέπει να αναπροσαρμόζει τα εργαλεία της, να αξιοποιεί τις δυνατότητες που παρέχουν τα νέα μέσα επικοινωνίας και να δείχνει ρεαλισμό. Πρέπει όμως και να παίρνει πρωτοβουλίες, πάντα στην κατεύθυνση του διεθνούς δικαίου. Γιατί οι δίκαιοι δεν έχουν να φοβηθούν κανέναν και τίποτα.