«Αυτή είναι η Ελλάδα, ένας διαρκής εμφύλιος». Το ξέσπασμα του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ στην ταράτσα του σπιτιού του, κακοποιημένου και ακινητοποιημένου από τους αστυνομικούς, τροφοδότησε χλευασμούς κι εγκώμια και επιβεβαίωσε τη ρήση του, τουλάχιστον στο φαντασιακό επίπεδο. Βιώνουμε πράγματι στην Ελλάδα έναν διαρκή εμφύλιο; Κανένας εχέφρων δεν θα το ισχυριζόταν με την αυστηρά κυριολεκτική σημασία – κανένας που να είχε συναίσθηση τι σήμαινε να κυκλοφορείς στους δρόμους τον καιρό που μπορούσες ανά πάσα στιγμή να πέσεις σε μπλόκο ή ενέδρα της ΟΠΛΑ και της Χ. Οχι, υπό αυτήν την έννοια, δεν βιώνουμε έναν διαρκή εμφύλιο – και ευτυχώς που δεν τον βιώνουμε, διότι τότε η Ελλάδα θα ήταν προ πολλού κρανίου τόπος, εγκαταλελειμμένη από εχθρούς και φίλους. Υπό την έννοια, όμως, ενός εμφυλίου που κάθε γενιά κληροδοτεί στην επόμενη ως αναμνηστικό ή ως φυλαχτό (!), υπό αυτή την έννοια, ναι, ποτέ δεν καταφέραμε να δραπετεύσουμε από τον φαύλο κύκλο του αίματος. Μια σύντομη περιήγηση στις βιτριολικές αναρτήσεις των social media θα επικύρωνε του λόγου το αληθές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή