Τα «παιδιά» του Αλσους

Είναι συγκινητικός ο Διονύσης Σαββόπουλος φέτος στο Αλσος όπου, με τον τρόπο του, μας λέει «Εγώ, στο Γούντστοκ ήμουν εδώ». Περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια που τα προγράμματά του βασίζονται σε ένα είδος διαδρομής στη ζωή και την καριέρα του. Ισως διότι συμφιλιώνει τους συνομηλίκους του αλλά και τους νεότερους – αυτούς που δεν «έσκασε» ακριβώς επάνω τους το Γούντστοκ, αλλά πρόλαβαν τον πολλαπλό απόηχό του – με την ουτοπία της νιότης τους. Και έχει τον τρόπο του να το κάνει αυτό ο Σαββόπουλος. Χειρουργικά. Αυτοσαρκαστικά (όταν ομολογεί τα μουσικά «κλοπιμαία» του ή το πώς έσπασε τα μούτρα της η γενιά του στην αναμέτρηση με το lower των Αγγλικών), αλλά και όσο χρειάζεται αυτοκριτικά (όταν, στο φινάλε, τραγουδά «Εμείς, του ’60 οι εκδρομείς (…) γι’ αγάπη απ’ την αρχή, για πίστη τόσο απλή, εκεί ήμασταν λειψοί»).