Οι ιερείς της Κυβέλης

«Η αυτομαστίγωση, για θρησκευτικούς υποτίθεται λόγους, είναι γνώρισμα πολλών θρησκειών. Στη λατρεία της Κυβέλης, η καταγωγή αυτής της πρακτικής φανερώνεται με αρκετά ακραίο τρόπο. Πίσω απ’ αυτήν, αν όχι και πίσω απ’ όλες τις θρησκευτικές μαζοχιστικές πρακτικές, βρίσκεται η ιδέα πως η ηθική είναι συμβατή μόνο μ’ έναν παθητικό ρόλο στη ζωή. Το παθητικό ή το θηλυκό ισούται με το καλό και το επιθετικό ή το αρσενικό με το κακό. Ο ανδρισμός πρέπει να θυσιαστεί προκειμένου να σωθεί ο εαυτός και οι άλλοι και να παραμείνει η σεξουαλικότητα, έστω μισοσυνειδητά, αποδεκτή. Η ιδέα αυτή είναι πολύ δυνατή και δύσκολα εκριζώνεται, αφού συνδέεται με το σεξουαλικό ένστικτο και πηγάζει από την ακατάπαυστη ισχύ του. Ηταν μια νεύρωση που οι ιερείς της Κυβέλης οδήγησαν ως τα λογικά της όρια. Ισως να έχει τη σημασία του πως η ξαφνική άνοδος της λατρείας συνέπεσε με μια περίοδο προς του τέλους του πολέμου με τον Αννίβα, όταν το κράτος κατέρρευσε σχεδόν από τη μεγάλη ζημιά της εκστρατείας και τις συμφορές που επέφερε. Οι ιερείς της Κυβέλης ήταν ευνούχοι. Συμμορφώνονταν με τον μύθο του Αττιδος, που αυτοευνουχίστηκε για χάρη της νεαρής θεάς που είχε αγαπήσει».