Στα ακριβώς πενήντα χρόνια που ασκώ το επάγγελμα του μεταφραστή (περιστασιακά, και του δασκάλου μετάφρασης) είχα την ευκαιρία να το εμπεδώσω: εξίσου σημαντική με τη γνώση της γλώσσας από την οποία μεταφράζει κάποιος είναι η γνώση της γλώσσας-στόχου, της γλώσσας προς την οποία μεταφράζει. Με άλλα λόγια, στα καθ’ ημάς, η γνώση της ελληνικής. Από την κριτική του Δημήτρη Ραυτόπουλου στο «Βιβλιοδρόμιο» (13/7) για τη δίτομη «Ανθολογία ρωσικού διηγήματος» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) γίνεται πασιφανές πως ο μεταφραστής, Γιάννης Μότσιος, πριν και πάνω απ’ όλα στερείται επαρκούς (σχήμα οικονομίας αυτό, κοινώς understatement) γνώσης της ελληνικής γλώσσας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή