Στα ακριβώς πενήντα χρόνια που ασκώ το επάγγελμα του μεταφραστή (περιστασιακά, και του δασκάλου μετάφρασης) είχα την ευκαιρία να το εμπεδώσω: εξίσου σημαντική με τη γνώση της γλώσσας από την οποία μεταφράζει κάποιος είναι η γνώση της γλώσσας-στόχου, της γλώσσας προς την οποία μεταφράζει. Με άλλα λόγια, στα καθ’ ημάς, η γνώση της ελληνικής. Από την κριτική του Δημήτρη Ραυτόπουλου στο «Βιβλιοδρόμιο» (13/7) για τη δίτομη «Ανθολογία ρωσικού διηγήματος» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) γίνεται πασιφανές πως ο μεταφραστής, Γιάννης Μότσιος, πριν και πάνω απ’ όλα στερείται επαρκούς (σχήμα οικονομίας αυτό, κοινώς understatement) γνώσης της ελληνικής γλώσσας.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ