Λίγες ευχές ακόμη

Κάρτες. Σωροί από χριστουγεννιάτικες κάρτες. Over all αυτό είναι που θυμάμαι περισσότερο από τα παιδικά μου Χριστούγεννα. Ηταν η εποχή που αντάλλασσαν κάρτες φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, συνεργάτες, παλιοί συμμαθητές, παλιοί συμπολεμιστές. Ακόμη και αν επρόκειτο να συναντηθούν ή να μιλήσουν στο τηλέφωνο. Η κάρτα ήταν έθιμο, βρε παιδί μου. Η πρώτη που έφτανε στο σπίτι σήμαινε την επίσημη έναρξη της γιορτινής περιόδου. Κάρτες αγιογραφικές, παιδικές, οικογενειακές (που συνδύαζαν, εικονογραφικά τουλάχιστον, την αισθητική των παλιών αναγνωστικών του Γραμματόπουλου με το american dream), κάποιες που έδιναν έμφαση στο βουκολικό στοιχείο της φάτνης, άλλες ελαφρώς χιουμοριστικές. Με χρυσόσκονη που προκαλούσε αλλεργία στην αδελφή μου ή εκείνες οι «πολυτελείας» που, όταν τις άνοιγες, πετάγονταν μπροστά σου τρισδιάστατα δεντράκια. Κάρτες με προκάτ ευχές τύπου «Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος» ή «Επί Γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».