Μια γυναίκα που την έλεγαν Σου

Πάνε δέκα μέρες που η Σου Λαϊου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο μολονότι η ίδια δεν έζησε επί ματαίω. Τι σημασία έχει που ο καθ’ έξιν ευσυγκίνητος Τύπος δεν βρήκε δυο αράδες να της χαλαλίσει αν και συνηθίζει να νεκρολογεί ακόμα και ζώντες; Τι κι αν ο θάνατός της αγνοήθηκε βροντερά από τον επανακάμψαντα στην πολιτική, νεότερο κλάδο της οικογένειας Α. Παπανδρέου που κάποτε έπινε νερό στ’ όνομά της. Τότε που το Καστρί ήταν κάτι σαν δεύτερο σπίτι της και η Σου κατέπλεε εκεί με φακέλους φίσκα σε νομοσχέδια, αιτήματα και πιέσεις υπέρ των γυναικών στα οποία ο «Μεγάλος» συναινούσε αβλεπί, τουλάχιστον όσο είχε επιρροή πάνω του η Μαργαρίτα. Και μετά, πάπαλα. Η Σου παραιτήθηκε από το τιμόνι της Γενικής Γραμματείας Ισότητας που την είχε στήσει μόνη της, πετραδάκι πετραδάκι, μαζεύοντας ορεξάτες νεαρές από το Γυναικείο Κίνημα χωρίς να εξετάζει τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, μέσα και πολλές από μας.