Ηταν Αύγουστος του 2014 όταν ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας έμενε μόνος του για δέκα λεπτά απέναντι στην εικόνα του «Αξιον εστί» στο Αγιον Ορος. Ενας κατά δήλωσή του άθεος χρησιμοποιούσε έναν υπερφορτισμένο συμβολισμό υπερβαίνοντας σε ζήλο ακόμη και έναν δηλωμένο πιστό. Αυτή η χειρονομία εικονολατρίας φαινόνταν ταιριαστή με τις προθέσεις του ανερχόμενου ηγέτη, ο οποίος ακολουθούσε το λενινιστικό πρόσταγμα με τη μέθοδο ενός ζηλωτή: αν ο σκοπός δεν ταιριάζει στα μέσα, τότε τα αγιάζει. Με φόντο την αθωνική πολιτεία έκλεινε έναν από τους τελευταίους λογαριασμούς με το ποίμνιο των νοικοκυραίων. Δεν θα έπρεπε να τον φοβούνται σαν αμφισβητία των όσιων και των ιερών. Κάτω από την επικοινωνιακή προβιά της μεταφυσικής ριζοσπαστικοποίησης – «ερχόταν η ελπίδα» για να αλλάξει η Ευρώπη, αν ενθυμείσθε – κρυβόταν ένας ηγέτης με ευαισθησίες ακόμη και για τους απέναντι πιστούς. Στον δρόμο για τη μεγάλη διαπραγμάτευση με τους «Ρωμαίους» ο Σαούλ θα γινόταν και Παύλος αν ήταν να κερδίσει λίγη θεόπνευστη σοφία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή