Λίστες παντού

Τελικά πότε τελειώνει αυτή η δεκαετία για να ξεκινήσει η καταμέτρηση – αυτή την Πρωτοχρονιά ή τον επόμενο Δεκέμβριο; Ξεκινήσαμε νωρίς με τις ασκήσεις ψυχαναγκασμού, που ευτυχώς έχουν τα όριά τους. Ποια είναι, αλήθεια, η λίστα που μπορεί να κλείσει μέσα της δέκα χρόνια; Που μπορεί να προσομοιώσει την ανάγκη της ιστορικής μνήμης τώρα που πρέπει να «πάμε παρακάτω»; Αν μείνουμε αταλάντευτοι στην πρώτη γραμμή πυρός, το namedropping θα είναι ανελέητο. Τα καλύτερα δοκίμια που προέβλεψαν το λυκόφως της «άλλης» Αμερικής, οι ταινίες που αντίκρισαν το λυκαυγές του τραμπισμού, τα μυθιστορήματα που «διάβασαν» μια Βρετανία εσωτερικά διχασμένη πριν από το μεγάλο σινιάλο προς την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και πάνω απ’ όλα, αυτοί που μίλησαν πρώτοι για την παγκόσμια απειλή της δημοκρατίας (ας το πούμε «εθνικολαϊκισμό» για να έχει διηπειρωτική εμβέλεια). Το περιοδικό «Commentary», για παράδειγμα, ονομάζει το 2010 «δεκαετία για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Και στη λίστα του Literary Hub έχουν κερδίσει από μία θέση στην πρώτη δεκάδα το «Thick» της Τρέσι Μακμίλαν Κότομ και το «Mother of all questions» της Ρεμπέκα Σόλνιτ, εξακοντίζοντας αιχμές για την πολιτική της ταυτότητας, τον αντιφεμινισμό και την πολιτική εργαλειοποίηση του ψεύδους. Συγγραφείς που τράβηξαν την κουρτίνα της αμερικανικής πολιτικής κουζίνας αντίκρισαν με φρίκη το πρόσωπο του συμποσιάρχη και έκτοτε δεν μπορούν να επαναφέρουν την κουρτίνα στη θέση της. Σε ένα άλλο, κατά κοινή ομολογία, προνομιακό πεδίο, η Αλι Σμιθ και ο Ιαν ΜακΓιούαν θεωρούνται οι πρώτοι που κατέγραψαν τη μελαγχολία μιας προ-Brexit-ικής Αγγλίας.