Μία «πολιτική εκδοχή» της θεωρίας της σχετικότητας θα ήταν το μόνο εργαλείο ικανό να δείξει γιατί όσο προχωρά ο 21ος αιώνας θυμίζει όλο και περισσότερο τον 19ο. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα, οι ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες συνασπίστηκαν προκειμένου να αντιμετωπίσουν προληπτικά τον κύριο εχθρό που είχε πλέον απομείνει απέναντί τους: τις ίδιες τις κοινωνίες, που φλέγονταν από νέες επαναστατικές ιδέες, κυρίως κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης. Ιδέες που απλώνονταν σαν πυρκαγιά παντού στην Ευρώπη, απειλώντας να τα γκρεμίσουν όλα. Ιδέες εθνικές, που ενισχύθηκαν όσο ποτέ μέχρι τότε από την Αμερικανική Επανάσταση, αλλά και κοινωνικές μαζί, που δεν άφηναν πλέον χώρο στη διά της βίας συντήρηση του αυταρχισμού, που υπήρξε η ιδεολογική σφραγίδα των μεγάλων Αυλών. Και, αυτό, δεν συνέβαινε μόνον ως προς τα ζητήματα Δημοκρατίας, αλλά είχε εφαρμογή και στις διεθνείς σχέσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή