Να σας πω την αμαρτία μου, κουράστηκα. Μπαΐλντισα, πώς το λένε. Σίγουρα παίζει ρόλο και η ηλικία. Αλλες αντοχές έχεις στα εξήντα σου – τα έκλεισα την περασμένη εβδομάδα -, άλλες στα σαράντα, πόσω μάλλον στα τριάντα ή στα είκοσι. Δεν νομίζω, όμως, πως αυτός είναι ο κύριος λόγος. Φοβάμαι ότι και στα είκοσί μου θα παρουσίαζα ανάλογα συμπτώματα κόπωσης εάν βρισκόμουν επί μακρόν εκτεθειμένος σε παρόμοιο τοξικό περιβάλλον. Στο περιβάλλον όπου βρισκόμαστε εκτεθειμένοι όλοι μας από την ημέρα (εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια) που ο κύριος Ζάκερμπεργκ αποφάσισε να μας καλωδιώσει και να μας προξενέψει. Εκτοτε, ο μεν κύριος Ζάκερμπεργκ απέκτησε πλούτη που θα χρειαστεί τις ζωές πολλών απογόνων του για να τα σπαταλήσει, εμείς δε κολυμπάμε σε έναν βάλτο κακεντρέχειας από όπου είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ξεκολλήσουμε. Δεν είναι ακριβώς δημοκρατία, ούτε είναι ακριβώς δικτατορία. Είναι μοχθηροκρατία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή