Το προβλεπτό και το απρόβλεπτο των ελληνοτουρκικών σχέσεων

Θα ξεκινήσω με εκτίμηση, η οποία δεν γνωρίζω εάν πρέπει να μας χαροποιεί ή να μας λυπεί. Η Τουρκία δεν «χαραμίζει» δύναμη πυρός κατά της Ελλάδας για λόγους προσχημάτων ψευδοσυμμαχίας (στο ΝΑΤΟ), πεδίου πιθανής «μάχης» που δεν την ευνοεί, αλλά κυρίως γιατί γνωρίζει πως η Ελλάδα κατακτάται πλέον με σύγχρονα οικονομικά μέσα. Με έργα που κάνουν ή προσπαθούν να κάνουν ξένα και τουρκικά κεφάλαια σε σύμπραξη με Kapitülasyon (σύγχρονες διομολογήσεις) και τη διαφαινόμενη – κατ’ αυτήν – έλλειψη σθένους λόγω κόπωσης του ελληνικού λαού και αδιαφορίας για οτιδήποτε συνεκτικό, λόγω της κομματικής και όχι μόνο διχόνοιας. Στοιχεία που ευελπιστεί να την ωφελήσουν εφόσον καθίσει μαζί μας σε «τραπέζι διαπραγματεύσεων», πιθανολογώντας πως θα λυθούν θέματα που την ευνοούν χωρίς ένοπλο πόλεμο, αφού, έχοντας διαταράξει την κατοχή και τη νομή, διεκδικεί τη διά «χρησικτησίας» κυριότητα (βλ. Κύπρο, Ιμια), όπως είχε κάνει παλαιότερα με την Αλεξανδρέττα της Συρίας. Ομως η Τουρκία κάνει ψυχολογικό «πόλεμο» (bullying) στην Ελλάδα εδώ και χρόνια.  Βεβαίως οι λαοί δεν έχουν κάτι να χωρίσουν, αλλά έχουν να χωρίσουν τα κράτη, και τελικά οι λαοί δεν είναι που αποτελούν τις νομικές διεθνείς αναγνωρισμένες οντότητες που λέμε κράτη; Οι λαοί δεν παρίστανται διεθνώς ως κράτη; Γιατί λαοί χωρίς κράτος (π.χ. Κούρδοι, Παλαιστίνιοι) θέλουν να ιδρύσουν/αναγνωριστούν ως κράτος και λαοί που έχουν κράτος θέλουν να το διαλύσουν; Οπως γράφουν τα συνθήματα στους τοίχους και όχι μόνο. Ρητορικά τα ερωτήματα, παράδοξα και αναπάντητα από τη συνολική ανθρώπινη διάνοια, ή μη επαρκώς και καθολικά απαντημένα, αφού η κάθε ιδεολογία απαντά διαφορετικά για τα ερωτήματα αυτά.