«Στη συνολική σκηνοθετική πρόταση του Λευτέρη Βογιατζή για την αρχαία ελληνική τραγωδία εξέχουσα θέση κατέχει ο χειρισμός του Χορού από τον σκηνοθέτη, αφού αναδεικνύεται ο απόλυτος πρωταγωνιστής, το σώμα από το οποίο όλα και όλοι εκπορεύονται». Το επισημαίνει η Κατερίνα Αρβανίτη, επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, στον συλλογικό τόμο «Λευτέρης Βογιατζής: ο σκηνοθέτης – ο ηθοποιός», που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδ. 24 Γράμματα). Εκτός από τη σχέση του σημαντικού σκηνοθέτη με την αρχαία τραγωδία (μέσω της Νέας Σκηνής), αναλύονται, από τη Λίνα Ρόζη, επίσης επίκουρη καθηγήτρια, τα ανεβάσματα έργων από την ελληνική δραματουργία («Κατσούρμπος» του Γεώργιου Χορτάτση, «Σε φιλώ στη μούρη», «Η νύχτα της κουκουβάγιας», «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεγμένου, «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Κεχαΐδη – Χαβιαρά, «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη, «Τόκος» του Δημήτρη Δημητριάδη). Εδώ η Ρόζη διερευνά «με ποιους τρόπους ο σκηνοθέτης κατορθώνει, με την εμμονή του στη λεπτομέρεια και την ακρίβεια, να ξεκλειδώσει το κείμενο και να του προσδώσει μια ποιητική, μεταφορική χροιά ή να αναδείξει τις ανοιχτές και αμφίσημες όψεις του, χρησιμοποιώντας ως αφετηρία τον ρεαλισμό». Ο αναπληρωτής καθηγητής Κωνσταντίνος Κυριακός, με τη σειρά του, υπενθυμίζει την κινηματογραφική παρουσία του Λευτέρη Βογιατζή, όπου κυρίαρχη θέση έχει προφανώς η συνεργασία του με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο (από το «Μελόδραμα;» του 1980 ως τη «Λιμουζίνα» του 2014 με άλλες επτά ταινίες), αλλά και το «Ακροπόλ» (1996) του Παντελή Βούλγαρη. Αφήσαμε για το τέλος τη συνεισφορά του Αλέξη Τσατσούλη, καθηγητή Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης, ο οποίος υπογράφει το δεύτερο κεφάλαιο για την αναμέτρηση του σκηνοθέτη με το ευρωπαϊκό θέατρο (αναφέροντας ακριβοδίκαια σε υποσημείωσή του τη Δηώ Καγγελάρη ως τη «συστηματικότερη μέχρι στιγμής μελετήτρια του Βογιατζή»). Και τον αφήνουμε τελευταίο έχοντας λόγο. Αυτή είναι η δεύτερη εκδοτική παρουσία του το τελευταίο διάστημα, καθώς από τις εκδόσεις Σοκόλη κυκλοφόρησε επίσης πρόσφατα η μελέτη «Η θεωρία των πιθανών κόσμων και η δραματουργία της Λούλας Αναγνωστάκη», με παραδείγματα από την ελληνική και διεθνή δραματουργία, τη λογοτεχνία ή τη φιλμογραφία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ