Το χάσμα και η σπασμένη γέφυρα

Ο «ενδιάμεσος χώρος»  ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, ενώ είναι υπαρκτός ως ένα λιβάδι απόψεων, καθηλώσεων, αντιρρήσεων, τραυμάτων, δεν έχει ιδεολογική συνοχή, πράγμα που αποδυναμώνει τους πολιτικούς πόρους του και το περιθώριο ανάπτυξης.  Περισσότερο υπάρχει ως πεδίο αντιφάσεων, «ως υπόμνημα βαθύτερων και διαρκέστερων εκκρεμοτήτων» όπως έγραψα στο προηγούμενο κείμενο («ΤΑ ΝΕΑ» 28-29/12). Ετσι ο «χώρος» ή μπορεί να συγκροτηθεί αθροιστικά, που όμως είδαμε να αποτυγχάνει στην περίπτωση της συμπόρευσης Ποταμιού – Κινήματος Αλλαγής το 2018. Ή ο «χώρος» μπορεί να μπει σε μια επώδυνη διαδικασία ώσμωσης, που όμως κανείς από τους συνιστώντες δεν είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει μέσα σε μια αρχιτεκτονικά περίπλοκη συνθετική δοκιμασία. Εν τέλει ο «χώρος» μένει σαν νέφος, σαν μαξιλάρι ιδιαιτεροτήτων, σαν εκθετήριο ιχνών. «Εκθέματα», υπομνήματα, πυκνώσεις, ιστορικού ΠΑΣΟΚ, σημιτικού εκσυγχρονισμού, διάφορων προσωπικοτήτων  της ανανεωτικής Αριστεράς, αλλά και μεταρρυθμιστικών ματαιώσεων, τεχνοκρατικών ακαμψιών κ.λπ. Πίσω από τα ίχνη, τις μνήμες, τις επιβιώσεις, υπάρχουν αδιόρατες και ασαφείς πολιτικές θέσεις, απλώς ως κατασκευές, που όμως δεν ολοκληρώνονται, ούτε θεωρητικά (σιγά το πρόβλημα, για την Ελλάδα του εμπειρισμού και αυτοσχεδιασμού) ούτε καν θυμικά (είναι σοβαρό το να μη συγκροτείσαι συγκεφαλαιωτικά, αλλά αντιθετικά, απέναντι σε αντιπάλους που νιώθεις ότι σε υπονομεύουν).