Τρία βιβλία κι ένας αποχωρισμός του χρόνου

Συλλογίζομαι τον στίχο του Μεγάλου Αλεξανδρινού «Βαρέθηκα να βλέπω τη σκηνή, και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία». Ετσι αρχίζει ένα από τα «Ανέκδοτά» του, ποίημα με τίτλο «Στο θέατρο». Ετσι λοιπόν κι εγώ αυτές τις μέρες των διακοπών «βαρέθηκα να βλέπω την (πολιτική) σκηνή και έριξα το βλέμμα μου σε δυο – τρία βιβλία». Και στάθηκα εκεί. Στο καθένα με τον τρόπο του. Γιατί πάντα ένα βιβλίο σού καθορίζει τον τρόπο που θα το δεις. Το πρώτο είναι τα «Cantos» του Eζρα Πάουντ, σε μετάφραση Χάρη Βλαβιανού, από τις εκδόσεις Αγρα. Είναι πολύ νωρίς ακόμα να μιλήσω γι’ αυτήν τη συγκίνηση. Με τα χρόνια κατάλαβα πως ένα ποίημα θέλει χρόνο να πιάσει ρίζες μέσα σου. Θέλει να το διαβάσεις, να το μιλήσεις, να ζήσεις δίπλα του, να το αγκαλιάσεις, να του επιτεθείς, να το χλευάσεις, να κοιμηθείς μαζί του, να το ξεχάσεις και σε κάποιον άλλον χρόνο, αν είσαι τυχερός και έχεις μαζί σου τ’ άστρα, να ξαναγεννηθεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ψυχής σου πάμφωτο και αιωρούμενο ανάμεσα χαρά και λύπη.