Η νέα ισότητα

Σε μια χώρα που συζητάμε ακόμη για την ανάγκη στήριξης πληθυσμού με μέτρα όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κάθε κριτική σε έννοιες όπως η αξιοκρατία και η ανταγωνιστικότητα σε ατομικό επίπεδο, ακούγεται είτε ως κάποια περίεργη αριστερή εμμονή ή ως πολυτελής διανοητική άσκηση. Κι όμως, είναι μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό σε αναπτυγμένες χώρες με τα ίδια και χειρότερα προβλήματα ανισοτήτων και στην οποία μετέχουν επιστήμονες από όλο το ιδεολογικό φάσμα. Ποιος είναι ο κορμός της; Οτι χωρίς κοινωνική κινητικότητα, η σύγχρονη αξιοκρατία είναι ένα παιχνίδι εξ ορισμού άδικο στο οποίο μπορεί όλοι να παίζουν με τους ίδιους ακριβώς κανόνες αλλά νικητές βγαίνουν πάντοτε οι πιο προνομιούχοι. Οπου «προνομιούχοι» είναι και αυτοί με τη μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα, το μεγαλύτερο κεφάλαιο, αλλά και αυτοί με το κοινωνικό κεφάλαιο. Στην Ελλάδα τείνουμε να το βλέπουμε απελπιστικά μονόπλευρα. Το να αντιδράσεις στην ιδέα ότι ένας νέος είναι πιο άξιος από έναν άλλον επειδή π.χ. πήγε στο Χάρβαρντ είναι εύκολο. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, οι ιστορίες θαύμα των φτωχών παιδιών που καταλήγουν υπότροφοι στα ιδρύματα των ονείρων τους είναι ελάχιστες. Το πραγματικά ενδιαφέρον είναι να παρατηρείς το πόση επίγνωση έχουν οι νέοι για το πόσο σκληρός μπορεί να είναι ο κόσμος, το πώς εντυπώνεται μια επιθετική ανταγωνιστικότητα στα παιδιά και το πώς πολλά παιδιά, από οικογένειες που προσπαθούν να τους παρέχουν τα μέγιστα, καταλήγουν να μεγαλώνουν σαν άλογα κούρσας.