«Εύα και Νόρα», δύο ηρωίδες διαφορετικές

Πώς αντιμετωπίζονται οι διαφορετικότητες στις κοινωνίες; Από τη στιγμή που μιλάμε για διαφορετικότητες ανθρώπων – πολιτών, κατευθείαν τους βγάζουμε έξω από τα κοινωνιικά όρια που έχει θέσει η πλειοψηφία. Και τότε αρχίζουμε να μιλάμε για δεκτικές ή ανεκτικές κοινωνίες και τα πράγματα αρχίζουν και μπερδεύονται. Νόρα: «Αλλαξαν οι εποχές, Εύα. Η κοινωνία είναι τώρα δεκτική με τις διαφορετικότητες». Εύα: «Οσο μιλάμε για διαφορετικότητα, η κοινωνία δεν είναι δεκτική, αλλά μάλλον ανεκτική κι εμένα δεν με αφορά». Θα αρκούσε ενδεχομένως ο παραπάνω διάλογος για να αποτυπώσει το πνεύμα του έργου «Εύα και Νόρα» του Μυρώδη Αδαμίδη, το οποίο παρουσιάζεται στο θέατρο Αλκμήνη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου και δραματουργική επεξεργασία της Σοφίας Αδαμίδου (η οποία και συμμετέχει φιλικά). Δύο γυναίκες, η Εύα (Θεοδώρα Σιάρκου) και η Νόρα (Αννίτα Κούλη), δεμένες σε μια σχέση φυσιολογική για τις ίδιες, ιδιαίτερη ή διαφορετική για τους άλλους, προσπαθούν όπως κάθε ζευγάρι να διαφυλάξουν τη σχέση τους από τον χρόνο και τα προβλήματα. Η φθορά όμως σε κάθε σχέση δεν αργεί να έρθει, όσο καλή κι αν είναι. Και στις δύο ηρωίδες ήρθε. Ο δεσμός τους απειλείται και φέρνει στην επιφάνεια αλήθειες που τις ήξεραν μεν αλλά έως τότε απέφευγαν να τις θέσουν. Τόσο η Εύα όσο και η Νόρα κινούνται επί σκηνής σε μια λεπτή ισορροπία. Πικρόχολα αστειάκια, σπόντες και εμμονές συνθέτουν μια καθημερινότητα ασφυκτική και καθόλου δημιουργική. Σαν μια κινούμενη άμμο, που όσο χτυπάνε τα χέρια τους τόσο προς τα μέσα τις τραβά. Καταλύτης στη σχέση τους η εισβολή της γυμνάστριας Μιρέλλας (Ελεονώρα Αντωνιάδου). Τις διχάζει (τη διεκδικούν και οι δύο) αλλά στο τέλος τις ενώνει. Κατάλαβαν ότι η ζωή ανήκει στις ίδιες, όχι στην κοινωνία, και πρέπει να ζουν για τις ίδιες. Η Εύα και η Νόρα στο κέντρο της σκηνής ζωντανεύουν όλα εκείνα που θέλουμε να πούμε και δεν λέμε: αγωνίες, φόβους, πάθη. Ενα έργο για την αγάπη, τον έρωτα, τη διαφορετικότητα.