Στις απαρχές της νέας δεκαετίας γινόμαστε μάρτυρες ενός παιχνιδιού με πολλά και αντικρουόμενα συμφέροντα. Ενός πολύ σκληρού παιχνιδιού που παίζεται σε διάφορες πρωτεύουσες του κόσμου – από την Κωνσταντινούπολη, το Κάιρο και την Τεχεράνη έως την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα. Οσα διαμείβονται σε κάθε πρωτεύουσα αποτελούν κομμάτια ενός πολύ σύνθετου παζλ, η τελική εικόνα του οποίου είναι αβέβαιη. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια με ποια και τι είδους ισορροπία δυνάμεων θα πορευτεί ο κόσμος τα επόμενα χρόνια.

Τη θέση της σε αυτό το σύνθετο παζλ διεκδικεί και η χώρα μας. Οχι ως κομπάρσος, αλλά ως πρωταγωνιστής σε μια περιοχή όπου η παρουσία πηγών ενέργειας αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού. Η αναγνώριση αυτού του πρωταγωνιστικού ρόλου συνιστά συγχρόνως αναγνώριση του γεγονότος πως η Αθήνα αποτελεί σταθμό αυτού που στον κινηματογράφο θα έμοιαζε με κοσμοπολίτικη περιπέτεια αλλά στην πραγματική ζωή εγκυμονεί πραγματικούς κινδύνους. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το σκληρό παιχνίδι παίζεται πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί.

Η χώρα μας, ωστόσο, δεν πρέπει να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Εχει δικαίωμα συμμετοχής στον διαμοιρασμό των ενεργειακών πόρων και χρέος να πρωταγωνιστήσει στην εδραίωση ευρύτερων συμμαχιών, στόχος των οποίων θα είναι αφενός η προάσπιση των συμφερόντων της και αφετέρου η εξασφάλιση της ειρηνικής συμβίωσης στην ευρύτερη περιοχή. Το παζλ, με άλλα λόγια, μπορεί να έχει πολλά. Οχι όμως σύννεφα πολέμου και κανόνια.