Σκεπτόμενοι για το ιδανικό εκλογικό σύστημα έχουμε την τάση να ξεκινάμε από το ιδεώδες μιας περιγραφικής αντιπροσώπευσης, που υπαγορεύει όλες οι απόψεις που ενδημούν στην κοινωνία να αντιπροσωπεύονται και να ακούγονται στο Κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο οφείλει να είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, ο οποίος ως διαβουλευτικό φόρουμ θα διαμορφώσει τη συλλογική βούληση. Αυτό το ιδεώδες πρέσβευε, για παράδειγμα, ο Τζον Στιούαρτ Μιλ, και ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ελευθερίας της έκφρασης στην κοινωνία και της αναλογικής εκπροσώπησης στο Κοινοβούλιο. Με θεσμικούς όρους, το ιδεώδες της περιγραφικής αντιπροσώπευσης εκφράζεται μέσα από την απλή αναλογική και την ισοδυναμία ή αλλιώς ουσιαστική ισότητα της ψήφου: δεν αρκεί δηλαδή ο καθένας μας να έχει μία ψήφο, αλλά κάθε ψήφος πρέπει να μετρά στο συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα. Την απλή αναλογική είχε εισαγάγει το, και σε άλλα θέματα ιδιαίτερα αισιόδοξο, Σύνταγμα της Βαϊμάρης (1919), ενώ την υποστήριζαν σημαντικές προσωπικότητες του Μεσοπολέμου, όπως ο Χανς Κέλσεν και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή