Το κοσμοπολίτικο κορίτσι του σινεμά

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Ελλάδα άνοιγε την πόρτα στην «τεχνικολόρ σινεμασκόπ» εποχή της. Τα παιδιά της Κατοχής και του Εμφυλίου ενηλικιώνονταν και έκαναν την μεγάλη έξοδο στον θαυμαστό, καινούργιο κόσμο. Σε μια νέα πραγματικότητα όπου άλλαζαν ήθη, ρόλοι, κανόνες, αισθητικές, συνήθειες, παραδόσεις. Στην εποχή της «Ελλαδέξ» εξωστρέφειας, η νεοαστική τάξη ανακάλυπτε την κατανάλωση, το ηλεκτρικό ψυγείο αντικαθιστούσε την παγωνιέρα, οι νοικοκυρές μαγείρευαν τις συνταγές της Χρύσας Παραδείση, οι νέοι χόρευαν τουίστ. Μέσα σε αυτό το κλίμα κατασκευής ονείρων, η ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία γνώρισε την μεγάλη άνθηση που εξήντα, σχεδόν, χρόνια μετά εξαργυρώνεται ακόμη με υψηλά νούμερα τηλεθέασης στις επαναπροβολές των ταινιών από την τηλεόραση. Εκεί, λοιπόν, στην τοποθεσία «η χαρά της ζωής ξεπρόβαλλαν δύο κορίτσια που ενώ, ως επί το πλείστον, μόνο τραγουδούσαν και χόρευαν, πρόσθεταν στις ταινίες που συμμετείχαν έναν κοσμοπολίτικο, «ξενικό» αέρα και όχι μόνο λόγω του ονόματός τους. Η Ερρικα και η Μαργαρίτα Μπρόγιερ, με μακριές τουαλέτες, μαγιό ή στενά φορέματα με υπαινικτικά σκισίματα, ντυμένες χίππικα ή πριγκιπικά, σε κοσμικά κέντρα ή πλάι σε πισίνες, έσπαζαν τα στάνταρ καλούπια της ελληνικής καλλονής. Φυσικό, ήρεμο ξανθό, ανοιχτόχρωμα μάτια, βορειοευρωπαϊκά χαρακτηριστικά και σωματικές αναλογίες, φινετσάτο σεξαπίλ. Η εμφάνισή τους ήταν εκείνο το «εμβόλιμο» που ίσως δεν το αναζητούσες εκ των προτέρων σε μία ταινία αλλά, όταν το έβλεπες ένιωθες – ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιείς – πόσο χαρακτηριστικό ήταν.