Από το 1974 και για σαράντα περίπου χρόνια το ζήτημα της οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ήταν εστιασμένο στο Αιγαίο και την υφαλοκρηπίδα. Ως υπουργός Εξωτερικών την περίοδο 2013-2015 έδωσα όσο μπορούσα μεγαλύτερη έμφαση στην ανάγκη η οριοθέτηση να έχει ως πεδίο όχι μόνο το Αιγαίο αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο. Ως αντικείμενο δε όχι μόνο την υφαλοκρηπίδα αλλά και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Διεθνούς Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας που συνιστά τον κανόνα αναφοράς ακόμη και για τα κράτη που δεν προσχώρησαν σε αυτήν, καθώς κωδικοποιεί εθιμικό δίκαιο επεξεργασμένο και από την πλούσια νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης και άλλων διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή