Κριτική

Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί και να μη διολισθήσουμε πάλι σε τίποτε συζητήσεις επιπέδου καφενείου, «κάνε με εμένα, ρε, 24 ώρες πρωθυπουργό και θα σ’ το λύσω αμέσως το πρόβλημα της Ελλάδας», η επίσκεψη του προέδρου Κυριάκου στην Ουάσιγκτον έγινε στην πιο ακατάλληλη εποχή. Με τον Τραμπ ένα βήμα πριν από την παραπομπή του σε διαδικασία για την απόλυσή του από το προεδρικό αξίωμα και την κατάσταση στη Μέση Ανατολή να κρατιέται από μια κλωστή για να μη γίνει το παγκόσμιο μπάχαλο, τι θα περιμένανε δηλαδή ότι θα γίνει όλοι αυτοί που σήμερα κάνουν κριτική; Οτι θα άνοιγε ο πρόεδρος Κυριάκος το έρεβος της ζοφερής επικαιρότητας, όπως ο Μωυσής τα νερά της Ερυθράς Θάλασσας, και θα έθετε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο επίκεντρο της συζήτησης; Πώς θα γινόταν αυτό, άραγε; Οταν οι έρευνες δείχνουν ότι οι μισοί και περισσότερο Αμερικανοί δεν γνωρίζουν κατά πού πέφτει το Ιράν, τι μας κάνει άραγε να πιστεύουμε ότι αντιθέτως γνωρίζουν πού πέφτει η Ελλάδα και άρα νοιάζονται για το καλό της; Και αν δεν ήταν και εκείνος ο απίθανος Τομ Χανκς να μας διαφημίσει ανιδιοτελώς και χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα, πιθανότατα ούτε οι άλλοι μισοί Αμερικανοί να είχαν ακούσει ότι εκεί στο υπογάστριο της Ευρώπης υπάρχει μια μικρή χώρα που αγωνίζεται σε πείσμα των καιρών και της Ιστορίας να επιβιώσει από τον κακόβουλο γείτονα και από τόσους και τόσους επιβουλείς της. Γι’ αυτό κάθε φορά που θα ανοίγουμε το στόμα μας να ξέρουμε τι λέμε και πώς το λέμε…