Η μαζική διακόρευση των αστικών κτιρίων με σουβλερές καπνοδόχους, ξεκίνησε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, κατά την ευφορική δεκαετία του 1980, τότε που τις κρύες μέρες του χειμώνα, η εξωτερική θερμοκρασία έπεφτε συχνά κάτω από τους +17 βαθμούς Κελσίου. Δεν ήταν η μοναδική αρχιτεκτονική θηριωδία που ξεχαρβάλωσε τον θερμοστάτη και τη διάταξη στις οικογενειακές σχέσεις. Περίπου την ίδια εποχή, τα χωρίσματα μέσα στα σπίτια άρχισαν να γκρεμίζονται με πάταγο για να βρεθούμε όλοι μαζί σε ένα μονόχωρο περιβάλλον με τζάκι, καναπέ και θέα ανεμπόδιστη προς την τηλεόραση και προς την εσωτερική ζωή του άλλου. Ο κόσμος είχε μπαφιάσει. Ηθελε space κι «ατμόσφαιρα», μα πιο πολύ ήθελε να απαλλαγεί από τα τσούκου τσούκου δωματιάκια που μας κατέλιπεν η δεκαετία του 1960 με τη μανία της για προσωπικό χώρο. Σ’ αυτή την αλάνα μέσα, που αμφιβάλω αν έλαβε ποτέ υπόψη της τη στατικότητα του φέροντος οργανισμού, έγιναν πολλά. Και πρώτα απ’ όλα, από την υπερβολική συνάφεια, γίναμε συναμεταξύ μας μαλλιά κουβάρια. Δεν είναι της παρούσης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή