«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ». Η πιο σπαρακτική παραδοχή του τέλους εποχής είναι αυτή η φράση που το Μαντείο των Δελφών έστειλε, τον 4ο αιώνα, στον Ιουλιανό, τον παγανιστή οραματιστή της κλασικής αρχαιότητας ρωμαίο αυτοκράτορα, που έβλεπε την εξάπλωση του χριστιανισμού ως ταφόπλακα στον ελληνικό πολιτισμό. Ο,τι ο ιδεαλισμός του Ιουλιανού δεν διέκρινε, το επισήμανε η διφορούμενη διορατικότητα ενός μηχανισμού παραγωγής χρησμών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή